اصطلاح قابلیت ماشینکاری به سهولت در اجرا و کاهش هزینه دستیابی به تولید قطعات ماشینکاری مربوط میشود. قابلیت ماشینکاری را میتوان از نظر صافی سطح، شکل تراشه، عمر ابزار، میزان مصرف برق وسرعت تولید اندازه گیری کرد. ماشینکاری خاصیت ذاتی ماده مثل استحکام کششی نیست زیرا. بستگی به معیار انتخاب شده، نوع ابزار برش، عمل برش، شرایط برش و قدرت ابزار دارد.
هرچه استحکام و سختی فولاد بالاتر باشد. نیروهای برش و درجه حرارت بالاتر و قابلیت ماشینکاری آن پایینتر است. با این وجود، نرمی فولاد قابلیت ماشینکاری آن را با تسهیل فرآیند تشکیل تراشه و کاهش لبه داخلی بهبود میبخشد.
با این وجود سختی بهینه برای حداکثر قابلیت ماشینکاری وجود دارد. در سطح سختی بسیار کم، فولادها بسیار نرم و انعطافپذیر هستند. و یک لبه داخلی بزرگ و ناپایدار در لبه برش شکل میگیرد. از این رو ماشینکاری در فولادهای نرم بهتر است. بنابراین در هنگام تلاش برای به حداکثر رساندن ماشینکاری باید حد بهینه حاصل شود. زیرا فولادهایی که معمولاً مورد استفاده قرار میگیرند قوی و سخت می باشند.
هدف از طراحی فولادهای خوش تراش، افزایش انعطاف پذیری فولادها به منظور افزایش سهولت استفاده. از عملیات برش برای فلز است. با این حال، پیشرفت در عملکرد ماشینکاری اغلب به قیمت خواص مکانیکی است.
